« …….Εγώ δεν θα πεθάνω »
Δημοσιεύθηκε από admin | Στην Κατηγορία Άρθρα | Ημερομηνία: 24-09-2010
!
Η μαρτυρία μιας δεκατετράχρονης , που αντιμετωπίζει απ ’ τα εννιά της χρόνια τον καρκίνο και πασχίζει να μη χάσει τη θέληση της για τη ζωή .
Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι από συνέντευξή της στην ψυχολόγο Δανάη Παπαδάτου .
Δανάη : Άρα η συμβουλή σου είναι ν ’ αφήσει κανείς στους γονείς το περιθώριο να έχουνε και την ανησυχία και το άγχος τους ….
Ηρώ : …και όπου χρειάζεται να τους καθησυχάζεις . Να όπως κι εγώ με τη μάνα μου …όταν είμαι στεναχωρημένη συνήθως είναι κι αυτή και το μοιραζόμαστε . Όταν όμως εγώ κάπου νιώθω ότι δεν είναι σοβαρό αλλά η μάνα μου νιώθει ότι είναι , της λέω τα επιχειρήματά μου και μου λέει εκείνη τα δικά της και βρίσκουμε μια λύση .
Δανάη : Γίνεται και το αντίστροφο ; Δηλαδή να είσαι εσύ στεναχωρημένη και να προσπαθεί να σ ’ ενθαρρύνει εκείνη ;
Ηρώ : Ναι , αλλά συνήθως είμαστε και οι δύο στην ίδια κατάσταση .
Δανάη : Με τον πατέρα σου τί συμβαίνει ; Τυχαίνει να είστε συναισθηματικά στην ίδια κατάσταση ή είναι διαφορετικά τα πράγματα μ ’ εκείνον ;
Ηρώ : Ο πατέρας μου είναι πάντα στεναχωρημένος σ ’ αυτό το θέμα γιατί δεν έρχεται στο νοσοκομείο συχνά για να δεί τι συμβαίνει , να καθησυχαστεί όπως η μάνα μου κι εγώ όταν ερχόμαστε στο νοσοκομείο . Εκείνος είναι πάντα στεναχωρημένος μένοντας στο σπίτι . Ίσως έχει μεγαλύτερη ανησυχία …Αυτό δεν σημαίνει ότι ο πατέρας σκέφτεται την αρρώστια μου , ενώ η μάνα μου δεν τη σκέφτεται … Απλώς , ο τρόπος που την εκφράζουν είναι διαφορετικός .
Δανάη : Πώς επηρεάζεσαι από τον τρόπο που εκφράζει την ανησυχία του ο πατέρας σου ;
Ηρώ : Πολλές φορές μ ’ ενοχλεί αυτή η ανησυχία . Όταν πηγαίνουμε κάπου μου λέει « Μην παίξεις , μην κάνεις αυτό » . Έχει δίκιο αλλά εγώ δεν θέλω υπενθυμίσεις .
Δανάη : Νιώθεις ότι η ανησυχία του εκφράζεται μέσα από κάποια υπερπροστασία ;
Ηρώ : Ναι .
Δανάη : Τώρα τι συμβουλή θα έδινες στο προσωπικό που φροντίζει αυτά τα παιδιά;
Ηρώ : Ν ’ αντιμετωπίζουν το παιδί φυσιολογικά . Μέχρι στιγμής δεν έχω παράπονο από τους γιατρούς . Μου φέρονται φυσιολογικά . Με ενημερώνουν πολύ και συζητάμε μαζί .
Δανάη : Το θέλεις ; Νομίζεις ότι θα πρέπει να γίνεται με κάθε παιδί ;
Ηρώ : Ναι , με όσα θέλουν να σηκώσουν το βάρος της αρρώστιας . Εγώ θέλω να ξέρω , γιατί πιστεύω ότι μπορώ να το αντιμετωπίσω . Είναι στο ύψος μου . Είναι νομίζω πιο σωστό να συζητάμε με όποιον θέλει . Εμένα με βοηθάει . Άλλους τους κάνει χειρότερα .
Δανάη : Εσένα σε βοηθάει γιατί νιώθεις ότι ελέγχεις καλύτερα τα πράγματα όταν ενημερώνεσαι ;
Ηρώ : Όχι γιατί αντιμετωπίζω την πραγματικότητα
Δανάη : Ακόμα κι αν η πραγματικότητα είναι δύσκολη ;
Ηρώ : Ναι . Ενώ άλλοι παίρνουν δύναμη από το να μην ξέρουν . Είναι στον άνθρωπο .
Δανάη : Εσύ πως κατάφερες να τους πείσεις ότι είναι σημαντικό για σένα να ενημερώνεσαι , να ξέρεις τι έχεις …;
Ηρώ : Περισσότερο άρχισαν να μου μιλάνε πιο ανοιχτά από τότε που έμαθαν ότι ξέρω τι αρρώστια έχω . Μου το είχαν κρύψει και το έμαθα ακούγοντας τυχαία συζητήσεις . Την πρώτη φορά που το άκουσα , έκλαιγα . Ήμουν λιγάκι επηρεασμένη από τον κόσμο και ήμουνα μικρή βέβαια ( 9 ½ χρονών ) και το μόνο που ήξερα ήταν ότι όλοι πεθαίνουν από αυτή την αρρώστια . Δεν ήξερα τον καρκίνο με την ονομασία « όγκος » . Ήξερα μόνο ότι όσοι έχουν καρκίνο μαυρίζουν τα πνευμόνια τους και πεθαίνουν . Άρα δεν υπάρχει ίσως σωστή ενημέρωση . Και η μάνα μου , μου είχε πει ότι έχω ένα όγκο και ότι θα τον βγάλουμε . Και το έλεγα σε όλο τον κόσμο . Ο κόσμος ήξερε τι είχα περισσότερο από μένα , γιατί εγώ δεν ήξερα τη σημασία της λέξης « όγκος » .
Δανάη : Έτσι έμαθες κάποια στιγμή τυχαία …
Ηρώ : Η μητέρα μου πίστευε ότι δεν ήξερα ότι ήταν πολλές οι πιθανότητες να πεθάνω . Πιστεύω ότι καλύτερα ήταν να μ ’ ενημέρωνε πάνω στις θεραπείες αλλά δεν ήθελε να μου πει ότι μπορεί να πεθάνω . Εγώ της είπα : « Μάνα , ξέρω ότι μπορεί να πεθάνω . Αλλά εγώ δεν θα πεθάνω ». Πραγματικά το πιστεύω…δε θέλω να κοροϊδέψω τον εαυτό μου λέγοντας ότι θα ζήσω και θα είμαι η μοναδική . Αλλά πιστεύω ότι δεν θα πεθάνω γιατί το φάρμακο είναι ο ίδιος μου ο εαυτός .
