Πρέπει να γνωρίζουμε

14 κανόνες που πρέπει να έχουμε υπόψη μας

  1. Να θυμάστε ότι ο καρκίνος δεν οφείλεται σε λάθος κανενός και η θεραπεία του δεν είναι τιμωρία.
  2. Να είστε ειλικρινείς και ρεαλιστές όταν εξηγείτε στο παιδί τις διαδικασίες των εξετάσεων και της θεραπείας. Να πληροφορείτε το παιδί για κάθε αλλαγή της θεραπείας που θ’ αποφασίσουν οι γιατροί.
  3. Μην έχετε ενοχές εάν δεν ξέρετε κάτι. Κανένας ούτε και το παιδί δεν περιμένει να τα ξέρετε όλα για την αρρώστια του. Όταν δεν ξέρετε κάτι μην ντρέπεστε να του πείτε «Δεν ξέρω».
  4. Μη φοβάστε να κάνετε ερωτήσεις στο παιδί σας. Ρωτώντας το τι σκέπτεται ή τι αισθάνεται δεν το φοβίζετε. Μάλλον του δίνετε την ευκαιρία να εκφράσει τους φόβους του κι έτσι εν μέρει αποφορτίζεται από αυτούς.
  5. Κατανοήστε τα συναισθήματα του παιδιού σας. Πείτε του ότι είναι φυσικό να είναι θλιμμένο και να κλαίει. Έτσι του δίνετε κουράγιο να εκφραστεί.
  6. Πάντα υπάρχει η τάση να πούμε στο άρρωστο παιδί ψέματα και να ξεπερνούμε τα όρια της επιείκειας, πράγμα που το κάνει να έχει περισσότερο άγχος και να φαντάζεται ότι η κατάστασή του είναι χειρότερη απ’ ό, τι πραγματικά είναι.
  7. Αφήστε στο παιδί ένα μεγάλο εύρος ν’ ασκεί τον έλεγχο των πράξεών του, σε βαθμό που δεν εκθέτει την υγεία του και δεν απορρίπτει τη θεραπεία του. Δίνοντας στο παιδί τη δυνατότητα των επιλογών και προγραμματίζοντας τη θεραπεία του παράλληλα με το σχολείο και τις κοινωνικές του δραστηριότητες, του δίνεται η ευκαιρία να διατηρήσει τον έλεγχο των πράξεών του και την αυτοπεποίθησή του.
  8. Ενθαρρύνετε το παιδί να παίζει, να ζωγραφίζει, να βλέπει ή να κάνει κουκλοθέατρο, θέατρο και να διαβάζει. Είναι σωστοί τρόποι, όπως είπαμε, να εκφράζεται και να μειώνει το άγχος και τους φόβους του.
  9. Ενθαρρύνετε το παιδί να εκφράζει ελεύθερα τα συναισθήματά του κάνοντας μαζί του συζητήσεις προσωπικές ή ομαδικές. Είναι ένας καλός τρόπος να εκφορτίζεται από τις κακές και δυσάρεστες σκέψεις και παράλληλα, βοηθάει κι εμάς και την οικογένεια η συζήτηση. Όλοι μας χρειαζόμαστε δυνάμεις και κουράγιο.
  10. Αναγνωρίστε και σεβαστείτε ότι και το παιδί όπως κι εμείς οι μεγάλοι έχει καλές και δύσκολες μέρες. Δεν είναι δυνατόν να αισθάνεται διαρκώς καλά. Μην το ρωτάτε συνέχεια πώς είναι.
  11. Να θυμάστε ότι το θεραπευτικό προσωπικό, η Κοινωνική Πρόνοια, οι σύλλογοι γονέων, οι ειλικρινείς φίλοι είναι πάντα πρόθυμοι να σταθούν πάντα δίπλα σας, ν’ απαντήσουν στις ερωτήσεις σας και να σας βοηθήσουν.
  12. Παιδιά, κάτω των 5 ετών στενοχωρούνται και φοβούνται όταν απομονώνονται από τους γονείς. Πρέπει να τα βεβαιώνετε κατά τη διάρκεια της απομόνωσης ότι θα είστε και πάλι μαζί τους όσο το δυνατόν πιο σύντομα.
  13. Ενθαρρύνετε το παιδί να διατηρήσει τις φιλίες του, τους συμμαθητές του, τις γνωριμίες του κατά τη διάρκεια που θα απουσιάζει από το σχολείο. Έτσι του δίνετε να καταλάβει ότι παρ’ όλη την αρρώστια του είναι ένα φυσιολογικό παιδί με φίλους, ενδιαφέροντα και υποχρεώσεις.
  14. Να είστε σίγουρος ότι παρ’ όλα αυτά που του συμβαίνουν είναι ένα θαυμάσιο και γενναίο παιδί, πιο γενναίο από εμάς. Εξοικονομήστε κάθε μέρα χρόνο να του δείχνετε την αγάπη και τη φροντίδα σας, ν’ αγαπιέστε και να διασκεδάζετε μαζί του όπως γινόταν και πριν απ’ την αρρώστια του.